Fiestje!

Even Van Dale bijgehaald en deze zegt me dat een feest - en ik citeer- "een samenzijn om een heuglijk feit te vieren" is en heeft als tweede betekenis: "viering van een gedenkdag".
Het zijn bijna de feestdagen. In één week tijd vieren wij 2 (of voor de gelukkigen meerdere) feesten namelijk Kerstmis en Nieuwjaar. Nieuwjaar past perfect bij betekenis 1. Wij vieren een heuglijk feit namelijk dat het nieuw jaar begint. Kerst sluit beter aan bij betekenis 2 want dan herdenken we de geboorte van Christus.
Wat me nu erg stoort, is de onverschilligheid, de bijna-afkeuring van het christelijk gebeuren. Meer en meer wordt het kerstfeest een slachtoffer van de commercie en de hele bevolking doet maar mee. Ik heb geen probleem dat er eens uitgebreid wordt gedineerd en een kerstboom wordt geplaatst zolang ook de essentie van het feest herdacht wordt. Maar mensen gaan niet meer naar de middernachtmis op kerstavond, zelfs het kribbetje verdwijnt uit de huiskamer.
Het feest is geen feest meer! Als ik dan vraag wat de zin is van zo'n feest, kunnen de meesten me geen zinnig antwoord geven. Een feest puur om het gezellig te maken vind ik geen reden, je slijt daar Kerstmis mee als een verplicht nummertje, als een opvoering waar er een schijnheilig sfeertje rondhangt. En het lijkt erop dat de mens Kerstmis gebruikt om zichzelf te kijk te zetten. Het is dan ook grappig om het énorme contrast te zien tussen de omstandigheden waarin Christus geboren werd en de inkoop-manie van menig mensen.
Christus lag daar, in zijn kinderlijke kwetsbaarheid voor iedereen in het zicht. Hij is niet geboren in een fijn, warm huisje dat gesloten is voor de kou en voor pottenkijkers, neen, iedereen kon én mocht binnenkomen. Christus wilde ons vanaf zijn geboorte al ontvangen! Waar is ons open huis? Kan Christus bij ons wel binnenkomen op kerstavond? Is hij welkom? Is er wel iemand anders welkom dan de uitgenodigden? Moeten wij niet ook proberen om een lichtje te zijn voor mensen in deze wereld? Als een dakloze, als een moslim, als een Aboriginal plots aan je deur staat, laat je hem dan meeschuiven aan je tafel? Uiteraard! Dat is het voorbeeld volgen van Christus!
Eigenlijk zou er tijdens kerstfeest ook wat tijd moeten vrijgemaakt worden om eens goed na te denken. Op 25 december komt de Messias zoals elk jaar - verwacht, dus - opnieuw aan onze deur van ons leven kloppen. Maar Hij zal ook eens onverwacht komen. Wat moeten we dan doen? Zijn wij wel daarop voorbereid? Kunnen wij ons altijd dienstbaar stellen voor een ander? Niet enkel op Kerstmis een dienst verlenen, is goed genoeg. Het hele jaar door moet je proberen om het spoor van Christus te volgen. Je deur moet elke dag open zijn en steeds moet je klaar kunnen zijn om te helpen en om een licht voor anderen te zijn.
Ik hoop dat de deur al op een kiertje staat en wens u een prettige kerst.

Geri's Game

De laatste tijd kijk ik erg veel naar kortfilmpjes en vooral naar animaties dan.
Ik heb weer een pareltje gevonden, ik kende het al van de video van "Bug's life" waar het filmpje als extra stond.
Heeft prijzen gewonnen, dus de moeite om te zien!

Moraal

Ik vertelde een tijdje geleden dat de zin in een mensenleven het bereiken van zoveel mogelijk kennis was. Dus eigenlijk ook doden, stelen, enzovoort. Alle dingen die wij slecht noemen, zijn eigenlijk te rechtvaardigen doordat het een vorm van kennis-/inzichtverwerving is.
Toch keur ik het niet goed. In een maatschappij kan men egoïstisch zijn en enkel aan je eigen groei denken, maar toch is het aan te raden om zoveel mogelijk rekening te houden voor de anderen. Je kunt nu beweren dat je door slecht te doen, ook het inzicht van een andere persoon kunt beïnvloeden maar het is beter om de plaatselijke en eigentijdse moraal te volgen. Elke persoon heeft evenveel recht om z'n eigen ding te doen maar we zijn ook gebonden aan ons aards bestaan. Eén van die voorwaarden is het leven bij anderen. Ik kies bewust niet voor "met" anderen want dat is je eigen keuze hoe je met mensen omgaat.
Een mens kan zich op vele manieren ontplooien. Dat we enkele dingen niet ontplooien in ons leven is niet erg want er is nog steeds een fase tussen het aardse leven en het goddelijke leven. De leerschool, de hemel, noem maar op.
Ik citeer even Mattheüs hoofdstuk 19, vers 30: "Vele eersten zullen de laatsten zijn en vele laatsten de eersten." Evenals de rijken de armen zullen zijn, de oordelers de veroordeelden en de geweldplegers de slachtoffers. Is het dan beter om in het aardse leven tegen de moraal in te gaan zodat je leerschool minder zwaar wordt? Neen, hoe meer wijsheid/inzicht, hoe beter je zulke zaken kunt relativeren en des te minder het een effect heeft op een andere persoon. Je moet immers een leerschool niet zien als een hemel of een hel. Er is gewoonweg geen keuze, je moet die tussenfase meemaken om het goddelijke te bereiken. Niemand wordt er beloond of gestraft, de beloning (of straf, 't is maar hoe je het nu vindt) is je goddelijkheid.
Kortom, moraal heeft zin in een maatschappij want het zorgt voor een goede balans tussen je rechten en je plichten.

Replay

Ik moet zeggen dat het heel mooi gedaan is, dit filmpje.
Gemaakt door 3 Franse studenten. Enjoy!

Boudewijn de Groot

Zaterdag gingen we naar Antwerpen om naar Boudewijn de Groot te gaan luisteren. Maar het begon al met pech, ik stond in de file aan de Dampoort en miste daarom mijn eerste trein en mijn tweede trein was 10 minuten later. Mijn gezellin kwam vanuit Kortrijk en zij had wel haar trein. Dus moest ze wachten, wat geen probleem was aangezien ze haar bagage moest afgeven in Sint-Niklaas. Er waren ook werken in Antwerpen Centraal waardoor we via Antwerpen Berchem naar Centraal moesten gaan. Kortom, we kwamen 40 minuten later in Antwerpen dan normaal.
Maar we hadden nog net tijd genoeg voor een hamburger te eten voordat we de zaal introkken. Eenmaal binnen merkten we meteen dat we één van de jongsten waren in de zaal, 't was wel tof om zo bekeken te worden door die ouderen.

Ik zal eens de lijst van liedjes posten:

* Waar ik woon: ik was meteen overdonderd door Boudewijn en zijn band. Het liedje herkende ik niet meteen maar toen het refrein door de zaal galmde, wist ik dat ik het liedje kende van een cassette. Alleszins een kippenvelmoment, net zoals de twee andere nummers die er meteen na werden gespeeld.
* Lage Landen: een dromerig nummer, het was heel sterk gezongen, nog beter dan op de CD. Past perfect op het album, niet toevallig de titel van de CD!
* Hogeduin: vind ik altijd al een minder liedje maar deze keer heeft het me toch ontroerd, alweer heel goed gezongen!
* Achter de hemelpoort: een van mijn favoriete liedjes op het nieuwe album maar de live-versie vond ik niet zo goed. Boudewijn begon in het midden van zijn lied te praten, was misschien zijn toon kwijt? 't Was spijtig maar nu konden we ons nog beter focussen op de tekst.
* Hoogtevrees in Babylon: ook een van mijn favorieten en ook hier werd mijn verwachtingen niet volledig ingelost. Komt door de kleine foutjes die de band speelde. de Groot gaf dat ook toe op het einde van de tweede set.
* Sonnet IV: dat hoorde ik niet echt graag maar blijkbaar is de tekst door Lennaert geschreven toen hij nog een tiener was. En net daardoor heeft het me toch ontroerd. Waarschijnlijk ook hoe Boudewijn over zijn Lennaert Nijgh spreekt.
* Zelden kunnen praten: werd live schitterend opgevoerd. Normaal vind ik het een zagelied maar deze keer kreeg ik kippenvel. Veel meer emotie ingelegd in tegenstelling tot de versie op het album.
* Op weg naar mijn lief: nog nooit gehoord en ik kan me enkel herinneren dat ik het een heel rare tekst vond maar wel een mooi refrein. Typisch kleinkunst-muzikanten zou ik zeggen; strofes zonder enige boodschap maar wel sterke refreinen!
* Spelende meisjes: heel kort liedje maar heel krachtig gespeeld. Ben niet echt fan van de tekst, wel van de muzikale begeleiding. Een mooie afsluiter van het eerste deel.

Pauze
Even achter ijspralinés en alweer de blikken van de oudere mensen die ons waarschijnlijk puberaal vonden terwijl wij onze pralinetjes opaten. Kon me niets schelen, het was héél lekker en het waren zeker jaloerse blikken. Ook nog tien minuten moeten wachten totdat mijn Boudewijn-partner het nodige toiletbezoek had afgelegd. Gelukkig op tijd in onze zetel zodat we terug 1u30 konden genieten van de Groot! Al vertellen, in het tweede deel werd iemand onwel en die is afgevoerd geworden! En tijdens de liedjes door moesten we elleboogjes geven en lachen met het publiek die blijkbaar wél de droge grapjes van Boudewijn kon smaken.
In het tweede deel werden er meer oudere liedjes gezongen wat de andere luisteraars heel graag hadden.

* Strand: ik vind dit een heel tof nummer en ook dit nummer is hem gelukt. Hij had nochtans gewaarschuwd dat hij niet meer van de jongsten is dus dat er een foutje in kon sluipen maar hij zong foutloos én zelfs sneller dan zijn originele plaatversie.
* Canzone 4711: Had ik nog nooit gehoord en eigenaardig, ik kan het me niet meer herinneren...
* Grijze dame: een heel melancholisch lied dat ik wel mooi vind, ook de tekst. Blijkbaar is dit een "remix" van een nummer met dezelfde tekst en zelfde titel, enkel een gewijzigde (minder grote) begeleiding.
* Paradijs: een nummer dat niet door Boudewijn werd gezongen maar door zijn zoon Marcel! Het was een heel mooi nummer (dat Marcel ook zelf schreef), het gaf je een heel goed gevoel! 't Was leuk om een verrassend "gastoptreden" te krijgen tijdens de "show".
* Tante Julia: een tiental jaar geleden zong mijn moeder dat nog in de auto, toen we geen autoradio hadden. Ik herinnerde me enkel maar het refrein. Het was daarom zo leuk om het nog eens te horen.
* Altijd samen: waarschijnlijk een liefdeslied maar ik vind en vond dit niet zo'n "wijs" nummer. Toch blijft Boudewijn de Groot altijd de moeite om te horen, ook al apprecieer je een song niet echt.
* Avond: mijn tweede favoriete lied, na "De roos"! Een verrassing dat hij dit nummer bracht, ik hoopte er wel stiekem op. En deze versie was heel goed, zelfs net iets beter dan de albumversie (en terwijl mijn verwachtingen heel hoog waren gesteld!)
* Tegenland: een zot nummer! Een schok als je bekijkt welk nummer ervoor werd gespeeld! 't Was in de experimentele tijd van Lennaert en Boudewijn en ik moet zeggen, het zweet stond op mijn lijf, een enorme vioolsolo deed me bijna flauwvallen! Ik vond het erg overweldigend! Maar nu ik erop terugkijk, was het een heel mooi nummer.
* Cinderella: nooit gehoord maar ik vond het een indrukwekkend lied. Ook experimentele muziek maar minder "zwaar" dan "Tegenland"
* Jimmy: altijd een leuk nummer, heel erg gesmaakt door het publiek, ook door mij! Tijdens het lied werd ook alle medewerkers bedankt. Het gaf me weeral een heel goed gevoel, voor mijn part mochten ze die laatste zinnen blijven spelen!

Bisnummers:
* De vondeling van Ameland: ik vind dit een heel mooi liedje, met een (typisch) sterk refrein. Het is een verhaaltje, net zoals "Achter de hemelpoort" en "Hoogtevrees in Babylon" maar wel wat triester van toon. Hier geen foutjes gespeeld en dat was mijn laatste keer dat ik ontroerd werd door een liedje van het concert.
* Ballade van wat beter is: ik kende dit nummer niet en ik heb niet goed opgelet, ik was nogal verward, wie verwacht nu een tweede (en een derde) bisnummer, vooral na zo'n mooi liedje? Het was alleszins een vrolijk lied, dat herinner ik me wel nog.
* Ballade van de onsterfelijkheid: Herinner ik me ook niet goed meer omdat ik het ook al niet ken. Blijkbaar wel bekend bij de echte fans en bij Hollanders. De anderen vonden het een mooie afsluiter, ik minder maar dat drukte mijn gelukzaligheid niet.

En het was afgelopen. We gingen vlug naar het station waar onze pendeltrein naar Berchem te laat was en ik enkel maar naar Sint-Niklaas kon. Suzan, mijn date ad interim, bleef slapen bij haar vriend en ik belde mijn vader op die zo lief was om me toch nog te halen. Na al die avonturen was ik content om in bedje te kruipen!

Sentimenti de Campo Santo

Een filmpje dat al 2 jaar oud is en waar ik de ballen van snap
maar dat ik toch post omdat er zoveel mensen in spelen die ik ken!
't Is wel een traag filmpje, men weze gewaarschuwd!

Lijden

Vandaag ben ik bij mijn oma (mémé noemen we haar) geweest. De laatste tijd is het erg gezellig bij haar. Blijkbaar is het gemakkelijker te vertellen als we aan het eten zijn. En vandaag was het weer van dat.
We hebben over TV-programma's gepraat, over ziekenhuizen, over mensen in de buurt. En steeds wacht ik vol spanning op het moment dat ze een anekdote verteld van vroeger. Zo hoorde ik dat ze enkele dagen na de geboorte van mijn vader hem borstvoeding wou geven. Dus de zuster ging mijn vader halen uit de "babyzaal". Maar ze had het verkeerde kind mee. En mijn oma was uiteraard in paniek en riep: "Da's niet het mijne! De mijne is niet zo'n bleekske!". Gelukkig lag mijn vader nog steeds in het zaaltje zodat ze hem toch nog kreeg. :)
Maar soms vertelt ze ook over haar zere rug en alle kwaaltjes die ze heeft. En dan denk ik: "Wat heeft het voor zin dat wij lijden? Moeten wij dat ook allemaal meemaken als we ouder worden? Waarom lijdt de één meer dan de ander?"
En dat deed me dan ook weer denken aan de Almachtige en Algoede God. Op een forum las ik van iemand die denkt dat als je een beetje hebt geleden, je extra genade ontvangt van God. Waarop ik antwoordde dat ik liever gezond was dan extra genade te krijgen van God.
Voor mij heeft lijden enige zin omdat je dan pas goed beseft hoe het is om niet te lijden. Ik vind het wel eens goed om bijvoorbeeld eens even ferm ziek te zijn of om eens belogen te worden. Het maakt je - na de "genezing" sterker en weerbaarder. Maar ik moet zeggen dat ik aan teveel lijden geen zin in zie.
Dus: vergeet niet eens af te zien want na genezing zul je zien dat het niet-lijden geen evidentie mag zijn!

Citaat

"Fantasie is belangrijker dan weten want het weten is begrensd."

Albert Einstein

Commentaar: Fantasie is ook begrensd want alles wat je fantaseert, is al aanwezig in de substantie! ;) Fantasie is wel één van de middelen om het "alles" te begrijpen.

Spinoza

Ik haal hier enkele zaken aan die Spinoza dacht en ik geef er mijn mening over.

Spinoza stelt dat de bijbel geen wijsgerig of wetenschappelijk werk is dat kennis over de wereld bevat, maar een verzameling van historische teksten, die aangepast zijn aan het bevattingsvermogen van de grote massa.
De enige niet-historische boodschap die de schrift bevat, is volgens Spinoza een oproep tot liefde tot de naaste en tot God.

Bijna volledig correct. Het is een wijsgerig schrift want het probeert een antwoord te vinden op filosofische vragen. De meeste zaken zijn ondertussen al achterhaald door de wetenschap dus zoveel kennis staat er niet in maar wel kennis over God. Theologie is een onderdeel van de wijsbegeerte, ze zoeken ook naar dé antwoorden op dé vragen.
Maar het belangrijkste wat in de Bijbel staat, is vooral de oproep naar liefde. En die oproep staat er in vele versies. Het geeft ook wat moraal mee, een moraal die waarschijnlijk niet meer weg te denken is in deze maatschappij. En da's maar goed ook!

De substantie is datgene wat op zichzelf bestaat en uit zichzelf moet worden begrepen; dat wil zeggen datgene, waarvan het begrip niet het begrip van iets anders, waaruit het zou moeten worden afgeleid, vooronderstelt. De substantie is noodwendig en oneindig, en alles komt noodwendig uit haar voort.
De substantie vormt de hele wereld, maar kan begrepen worden als zijnswijzen (attributen) en wijzigingen (modi). De mens kent twee attributen, het denken en het uitgebreide (de materiële wereld).
De concrete dingen, zoals het menselijk lichaam, en de concrete denkende wezens, de ziel, zijn de modi. Alle modi vloeien voort uit de substantie, uit God.
Om de twee menselijke substanties te doen werken, is er een parallellisme tussen het uitgebreide en het denken. Zoals verschillende onderdelen van een klok synchroon zijn.

De substantie - God - is het alles. Even een commentaartje, ik heb in een vorige post geschreven dat God "het niets" was. Wel, als de substantie alles omvat, moet het ook "het niets" omvatten. "Het niets" maakt "het iets" zoals "duisternis" "licht" maakt. Het alles moet ook onvolledig zijn want anders sluit het "het onvolledig zijn" uit. Moeilijk te vatten en daarom ook moeilijk uit te leggen. Het is immers niet determineerbaar.
Ik denk dat er maar twee attributen zijn. Niet enkel voor de mens maar voor alles. En ik denk niet dat de ziel is ingesteld door God maar dat de ziel net wordt ingesteld door de mens en door zijn ervaring. De ziel wordt gevormd en geschoold door de mens.

Uit het feit dat alles met noodzaak uit de substantie voortvloeit, volgt dat de wereld en God een eenheid vormen. God kon niet kiezen tussen scheppen of niet-scheppen zoals de christelijke God dit kon. Zonder de schepping is God niet volledig. God valt samen met de werkelijkheid; Spinoza beschouwt de termen 'God' en 'Natuur' bijgevolg als synoniemen.

Akkoord dat God en Natuur synoniemen zijn maar niet akkoord dat zonder de schepping God onvolledig zou zijn. Hij is al volledig want alles wat wij zijn, wat wij waarnemen, alles is God. Hij is net een boom. Een boom is volledig, hij wordt niet vollediger als men er een kast of een stoel van maakt. En alles wat op aarde gebeurd, is niet op voorhand vastgelegd. De volledigheid, de verzadigdheid van God dwingt Hem er niet toe om een plan uit te stippelen voor ons, voor de natuur. Hij heeft geen doel voor ogen want Hij is al volledig.

Hoewel God het enige wezen is dat werkelijk autonoom is, dat wil zeggen zichzelf bepalend, kan men toch binnen Spinoza's determinisme gradaties van autonomie, of omgekeerd, van gedetermineerd zijn, onderscheiden. Het ethisch ideaal is het verhogen van de autonomie, van de zelfrealisatie. Deze autonomie betekent ook verhoogde activiteit, aangezien passiviteit inhoudt dat men onderworpen is aan factoren van buitenaf, of aan factoren die niet tot ons centraal wezen behoren. De hoogste vorm van autonomie die de mens kan bereiken, de activiteit waarin hij zich geen slaaf voelt, is zijn denken en vooral zijn helder, redelijk denken. De hoogste ethische waarde is bijgevolg het verkrijgen van inzicht in de hoogste werkelijkheid.

Redelijk denken is niet voldoende om het alles te begrijpen maar het is wel hetgene dat de mens het best kan helpen om alles te begrijpen. Het is de ziel die smacht naar het begrijpen en het is de ziel die al de wijsheid registreert. Daarom dat volgens mij de ziel niet sterft als het lichaam sterft. De ziel blijft zoeken (in een andere dimensie dat we nu de hemel noemen) totdat het doel bereikt is, totdat een punt van verzadiging bereikt is om zo te versmelten met "het niets", met de substantie. Het lichaam daarentegen sterft maar het verdwijnt niet. Het blijft een deeltje van de substantie en ondergaat enkel een transformatie als bijvoorbeeld voedsel voor fauna. Niets van ons gaat verloren en dat is wat er bedoeld wordt met het eeuwig leven.

Wie zijn leven volgens dit inzicht kan leiden en zich niet door passies laat beheersen, kent de enige vorm van vrijheid die in deze gedetermineerde wereld mogelijk is. Het ultieme geluk bestaat in de liefde tot het eeuwige, oneindige en onveranderlijke wezen, veeleer dan in de passie voor de tijdelijke, eindige en veranderlijke modi.

Passies zijn wel nodig om "het alles" te kunnen vatten want ook zij maken deel uit van God. Als je een leven leidt waar je emoties niet toelaat, zul je dit waarschijnlijk niet snappen in het aards leven waardoor je de ziel niet voldoende voorbereid hebt op het snappen van "het alles".
En hier heeft Spinoza een foutje gemaakt. Alles is God dus als je iets "tijdelijks" bemint (bijvoorbeeld een vrouw), bemin je ook God. Het is wel maar een klein deel maar wij zijn te nietig, te dom in déze wereld om het ultieme geluk te voelen. Het is hier dus beter te genieten van iets "tijdelijks" dan hopeloos te zoeken naar het ultieme geluk nl. de passie voor "het alles".

And Now for Something Completely Different

Ha! Een verkwikkend leidersweekend achter de rug. Toch fijn om even een zwijn te zijn! Nochtans heb ik me rustig gehouden. Bewust rustig gehouden! Daarom was ik niet echt content met de reacties...
Oké, de voorbije jaren liet ik me wat gaan maar ik heb er nu minder behoefte aan. Toch is het cru van de anderen om te zeggen dat ik een saaie piet ben geworden. Alsof je je telkens moet te pletter zuipen om u te amuseren.
Ook werd me gezegd dat ik veel minder met hen meeging. Dat moet ik even rechtzetten, ik ga evenveel mee maar ik blijf niet meer als de laatste en ben ook niet geneigd om elke avond op café te zitten. Bij deze is hun foute conclusie rechtgezet.

Op het VGK-forum is ondertussen een heuse "Samson Top"-verkiezing. Pure nostalgie! Ik vind het echt schitterend dat we eens al die liedjes kunnen herontdekken. De lijsten van de CD's toch, maar de meeste liedjes ken ik van titel dus het is echt genieten!
Spijtig genoeg wordt er enkel de meest bekende hits gekozen en niet de meest muzikaal perfecte. Zeg nu zelf, "Er zit meer in een liedje" of "'t Is afgelopen" is toch kwalitatief beter dan "De bel doet het niet" of "Bij Heidi in Tirol", zeker?

Halloween

Haaa! 't Is Halloween! Een commercieel feest! 't Is toch raar dat de mensen aan zulke feesten meedoen. De avond voor Allerheiligen en twee dagen voor Allerzielen. Twee andere feestdagen die er zijn om de doden te herdenken en te vereren. Een tijd waar verdriet en blijdschap dicht bij elkaar liggen. Maar nu worden die feestdagen allemaal verpest door Halloween. Hoe komt het eigenlijk dat zulk een belachelijk feest die twee christelijke feesten (die daarvoor ook door andere volkeren werden "gebruikt"). Is het voor de kinderen? Om ze te beschermen voor de realiteit van de dood en daarom een ander beeld ervan op te hangen? Of is het voor de ouderen zelf? Zodat ze zelf vergeten hoe hard en triestig het leven soms kan zijn? Omdat ze geen kracht kunnen putten uit het nadenken over de dood?
Ik ben alleszins een voorstander van de feestdagen Allerheiligen en Allerzielen en je zult me niet snel zien in een Halloweentocht!

Wat is God?

Op een ander forum is er een verwoede discussie losgebarsten over het bestaan van God. Ik heb toen het volgende getypt.
God is voor mij het niets. Het niets vult het heelal, het niets omringt ons én toch is het aanwezig. Het niets is er al voor het ontstaan van het heelal en het niets zal bij het sterven van het heelal er ook zijn. Het niets zit in ons, het niets maakt deel uit van ons. Wij zijn uit het niets "geschapen".
Onze kennis, ons vermogen om te spreken, te horen, te voelen,... alles is ontsproten uit het niets. Onze ziel is niets. Het is er altijd al geweest en hier op aarde is er rondom onze ziel een stoffelijk wezen gebouwd die tijdens het leven van die persoon kan bewerkt worden, waar er aan gesleuteld kan worden. Het leven is een verrijking voor de ziel maar is nog geen voltooiing.
Wat vinden jullie ervan? Wat is voor jullie God?

Vormenwereld

Ik zit nu thuis met mijn klein broertje. Gisterenavond was hij wat ziekjes, nu merk ik er niets van. Hij loopt en speelt hier rond met zo'n plezier... Ik zit er gelukkig dicht bij, mocht hij wat kattenkwaad uithalen, dan zie ik het meteen gebeuren.
Daarnet speelden we nog wat buiten. Een beetje voetballen. We hebben een bal liggen met een smiley op. Vreemd dat hij niet wist dat het een gezichtje was. Ik dacht even dat hij me niet verstond maar bij de bal met Winny the Pooh wist hij wel wie/wat er op de bal stond. En anderzijds, hij weet verdomd goed wanneer hij een snoepje ziet. We stapten de bakker binnen en het eerste wat hij zag waren koeken en snoepen. Hij kon ze zo uit elkaar halen. Zoiets kunnen we hem niet allemaal aangeleerd hebben, zou er dan toch zoiets zijn als een Vormenwereld? En waarom weet hij dat de handpop die de Duivel voorstelt, een kwaadaardig persoon is? Wij hebben die pop nog nooit getoond aan hem. Maar waarom herkende hij dan geen gezichtje in die smiley? En waarom zegt hij dan soms "paajd" tegen een ezel?
Toch raar, dat kinderen bij sommige voorstellingen, sommige zaken kan herkennen of linken aan andere zaken...

First post!

Eigenlijk heb ik totaal geen reden om een blog te beginnen. Toch heb ik dezer dagen veel blogs gevonden en ik moet zeggen, het spreekt me aan. Bij mij zult u geen vocabulaire hoogstandjes of grammaticale wondertjes vinden want daarvoor ben ik een te middelmatige schrijver.

Over schrijven gesproken, onlangs kwam ik een stukje van een verhaal tegen dat ik in het 3de middelbaar had geschreven. Het ging over de kruistocht van Godfried van Bouillon en de gemene tovenares Schèllu Kens. Er waren nog andere personages maar die ken ik niet meer. Het spijtige is dat het verhaal verdwenen is... ik heb ooit nog 2 pagina's ingescand maar dat is dan ook alles. We gingen het ooit eens digitaliseren maar da's er nooit van gekomen.

Toch spijtig dat sommige herinneringen zomaar verdwijnen zonder dat je het wilt, niet? Ik had vroeger een hele map met allemaal dingen in wat ik later wilde maken zoals een tekening van een schilderij of een schets van een zeepkistenmobiel maar die zijn plots verdwenen... Ik denk dat ik zo'n 7 jaar moet geweest zijn. Een hele dag zitten zoeken naar die map maar niet terug gevonden met de nodige nijd en tranen tot gevolg.

Waarom zijn zo veel dingen vergankelijk? Waarom geeft elk moment een ander gevoel? Zou het niet leuk zijn om een gevoel in een map te steken zodat je later terug hetzelfde gelukmakende gevoel krijgt? Dat je een papiertje hebt van uit je kindertijd en dan later terug het kind-zijn kunt herbeleven?
Was het maar zo eenvoudig...

Mathias