First post!

Eigenlijk heb ik totaal geen reden om een blog te beginnen. Toch heb ik dezer dagen veel blogs gevonden en ik moet zeggen, het spreekt me aan. Bij mij zult u geen vocabulaire hoogstandjes of grammaticale wondertjes vinden want daarvoor ben ik een te middelmatige schrijver.

Over schrijven gesproken, onlangs kwam ik een stukje van een verhaal tegen dat ik in het 3de middelbaar had geschreven. Het ging over de kruistocht van Godfried van Bouillon en de gemene tovenares Schèllu Kens. Er waren nog andere personages maar die ken ik niet meer. Het spijtige is dat het verhaal verdwenen is... ik heb ooit nog 2 pagina's ingescand maar dat is dan ook alles. We gingen het ooit eens digitaliseren maar da's er nooit van gekomen.

Toch spijtig dat sommige herinneringen zomaar verdwijnen zonder dat je het wilt, niet? Ik had vroeger een hele map met allemaal dingen in wat ik later wilde maken zoals een tekening van een schilderij of een schets van een zeepkistenmobiel maar die zijn plots verdwenen... Ik denk dat ik zo'n 7 jaar moet geweest zijn. Een hele dag zitten zoeken naar die map maar niet terug gevonden met de nodige nijd en tranen tot gevolg.

Waarom zijn zo veel dingen vergankelijk? Waarom geeft elk moment een ander gevoel? Zou het niet leuk zijn om een gevoel in een map te steken zodat je later terug hetzelfde gelukmakende gevoel krijgt? Dat je een papiertje hebt van uit je kindertijd en dan later terug het kind-zijn kunt herbeleven?
Was het maar zo eenvoudig...

Mathias